«معتب» می گوید: روزی امام موسی بن جعفر علیه السلام در نخلستان مشغول بریدن شاخه های خرما بود. در این زمان یکی از غلامان آن حضرت علیه السلام را دیدم که دسته ای از خوشه های خرما را برداشت و پشت دیوار انداخت. من رفتم و او را گرفتم و نزد حضرت علیه السلام آوردم و گفتم: من این غلام را دیدم که این خوشه ها را برداشت و پشت دیوار پنهان کرد. حضرت علیه السلام به او فرمود: «آیا گرسنه مانده بودی؟» غلام گفت: نه، آقای من. علیه السلام فرمودند: «آیا نیازمند بودی؟» گفت: نه آقای من. فرمود: «پس چرا این خوشه ها را برداشتی؟» گفت: چون اینها را دوست داشتم، ولی اکنون پشیمانم. حضرت علیه السلام فرمود: «راه درستش این بود که به من می گفتی، حال برو و همه این خوشه های خرما هم مال تو، ولی دیگر چنین کاری نکن. سپس فرمود: او را رها کنید. رازش نزد ما پنهان می ماند، کارش را فاش نکنید»(1) همچنین از امام علی علیه السلام نقل شده که فرمودند: لو وجدت مومنا علی فاحشه لسترته بثوبی. هر گاه با مؤمنی روبرو شوم که سرگرم کار زشتی باشد، او را با جامه خود می پوشانم (تاکس دیگری جز من از زشتی کردار او آگاه نشود و آبرویش نریزد)(2)
1) کافی، ج 3، ص 168
2) میزان الحکمه، ج 3